Vanuit onze afstamming als inheemse vrouwen:
Breng ik u onze welgemeende groet aan alle aanwezigen op deze dag.

Hierbij wil ik graag met u de laatste stand van zaken doornemen betreft de ontwikkelingen, belemmeringen en moeilijkheden op het gebied van de strijd die de inheemse vrouwen voeren als onafscheidelijke partners naast onze broeders.

Gegeven dat:
“Verbonden aan de verklaring van de rechten van de Inheemse Volken, zodat ze gehoord zullen worden en in de praktijk gebracht, zoeken wij kracht: als vrouwen volledig deel uit te maken van de maatschappij, vanuit een volledig recht tot samenleven met respect voor verscheidenheid. ”.
(CONAMI)

Met dit als uitgangspunt en verbonden met elkaar als inheemse vrouwen van de Amerka’s, van de regio’s Zuid, Midden en Noord- America, visualiseren we de vooruitgang van de nationale, regionale en internationale basisorganisaties.
Vooral diegenen die jaren voor de verdediging van de mensenrechten en versterking van de inheemse vrouwen hebben gestreden, ongeacht de leeftijd, leverden een bijdrage aan de gelijkheid tussen man en vrouw en de opbouw van de sociaalcommunitair gevoel van onze oude volkeren, wat wij noemen “Plan de Vida” of te wel “Levens plan”., n samenspraak met de burgelijke samenleving trachtend aansluiting te vinden in de openbare politiek van de Staten.

Als organisatie van inheemse vrouwen hebben we verscheidene voorstellen gepresenteerd aan de Staten / overheden en hebben ook diverse antwoorden gekregen, soms in onze archieven meetellend als positief maar met een groot aantal neutrale en negatieve antwoorden die veel verbittering en teleurstelling teweegbrengen onder onze gelederen.
Jaren lang zijn we genegeerd door de Staten, tot op heden hebben we deze situatie niet kunnen veranderen zoals wij gewild hadden. De regeringen laten een tekort aan politieke wilskracht zien, ondoelmatigheid en een achterstand in hun administratieve structuren, zoals de lange wachttijden in de gangen en kantoren en de pijnlijke of niet-bestaande antwoorden.

Maar ondanks dat streven wij voort, als vrouwen met een waardigheid voortkomend uit onze afstamming van duizenden jaren oude volkeren, waarbij de collectieve herinnering ons leidt, ons voedt om te denken, om te evalueren, om onze gerechtvaardigde bezwaren te concretiseren en effectueren.

Ontelbaar waren onze voorstellen, op elk terrein, maar net zo ontelbaar waren de schendingen in het voorvaderlijke territorium, ten gevolge van de ontruiming van de gemeenschappen, het kappen van de bomen en extensieve ontbossing, de mijnbouw in open lucht, de monocultuur, gas en oliewinning, de plantages voor de bio-brandstof, de exploitatie van de kust, verarming door verkeerd management van de landbouw. In deze wanorde, lijden we continu aan de consequenties van het ECOLOGISCH VERVAL.

Als verweer op deze schendingen, verdragen wij de bedreigingen, achtervolgingen, verdrukking en dood, zoals op afgelopen 5 juni gebeurd is, toen gewapende politieagente een vredesprotest aanvielen van het dorp Aguaruna-Huambisa in de Amazone ten noorden van Perú, in Colombia waar de vrouwen zich midden tussen strijdende partijen bevinden van de vele gewapende conflicten als gevolg van tegenstrijdige belangen. Ook in Chili continueert het geweld tegen het Mapuchevolk (inwoners van Araucanië) omdat zij hun land en natuurlijke rijkdommen verdedigen, of de slavernij waarin de Guarani’s families (indianenvolk in Paraguay) leven in de Chaco van Bolivia en Paraguay.

In het laatste rapport van de Verenigde Naties, naar aanleiding van hun bezoek in April en mei van dit jaar verklaren zij een situatie te hebben aangetroffen waarbij de bevolking zo goed als onder slavernij leeft: Gedwongen arbeid en dienstbaarheid van Guaranimannen en vrouwen, kinderarbeid en andere geweldadige schendingen van de kinderrechten, zoals sexueel kindermisbruik van Guaranimeisjes, daarnaast tevens een actuele kritische voedselonzekerheid.

Het geweld

De consequenties zijn verwoestend voor onze volken in het algemeen en in het bijzonder voor de vrouw: Er wordt geleefd in een situatie van constante paniek door de bestaansonzekerheid, waar we morgen zullen leven, wat we onze kinderen te eten zullen kunnen geven, hoe we onze bejaarden kunnen verzorgen, waar onze families zullen blijven, onze dieren, waar we zullen vissen, jagen of oogsten.

Hoeveel leden van onze gemeenschap zullen we verliezen door het geweld dat geprovoceerd wordt door de ontruiming, hoeveel moeders zullen huilen om hun zonen, dochters, om hun mannen en vrouwen, broers en zusters bij de confrontatie met de toenemende voortgang van de wincorporaties. De brutale verwoesting van de flora en fauna, het verlies van bronnen en rivieren.

Waar kunnen we schuilen wanneer we ons bevinden tegenover de onzekerheid van de klimatologische veranderingen. Hoe kunnen wij het hoofd bieden aan de ziektes door de enorme vervuiling, het verlies van de biodiversiteit of bij het drinken van vervuild water of het inademen van de smog die de levenscondities onomkeerbaar beschadigen en het leven bepalen van de toekomstige generaties.

De ziekte van Chagas, malaria, aids, hidatidose, parasitosis en tuberculose hebben desastreuze gevolgenn. Vandaag de dag komen daar ook allergieen, baarmoederhalskanker, klierkanker, bloedarmoede bij en alsof het niet genoeg is ook de Mexicaanse griep, die onlangs aangetroffen is in het dorp Embera in de Braziliaanse amazone. Door het ontbreken van medische zorg of de gebrekkigheid daarvan sterven veel vrouwen en kinderen voor, tijdens en na de bevalling.

Ook door het ontbreken van een efficiente vaccinatie campagne die de inheemse wereld niet bereikt heeft.

In het bijzonder zijn de inheemse vrouwen kwetsbaar voor verkrachting en sexuele uitbuiting bij de bezetting van het land door buitenstaanders. Werklieden en militairen nemen de vrouw als privé eigendom. Het lijkt erop dat wij vrouwen en onze leefgebieden dienen voor gebruik en misbruik van hun pleziertjes en uitbuiten van macht. Ze dringen ons leven binnen en overschrijden psychologische, fisieke en culturele grenzen en schenden de principes van de menselijke waardigheid.

Hier worden de vrouwen mee geconfronteerd terwijl zij de kinderen opvoeden en verzorgen en hun economische bijdrage leveren door de huishouding, het wassen, koken. En boven alles, het liefhebben van ons volk, onze familie, onze planten, onze rivieren en onze dieren, wat betekent het houden van onze MOEDER AARDE.

Daarom trachten we het werk wat gerealiseerd is kracht bij te zetten, te stimuleren en versterken en te stabiliseren.

Theoretische vooruitgang.

Ondanks dat sommige staten verdragen hebben gesloten en politiek voeren om ondervoeding en moedersterfte uit te bannen, volgens de milenniumafspraken, het respecteren van de verdragen over biodiversiteit, het verdrag van 169, Bejing, CEDAW, het recht op voortijdige informatie en overleg, de verklaring van de rechten van de inheemse volken van de VN, zijn nog steeds theortische vooruitgangen.

De druk op lokaal, nationaal, regionaal en internationaal nivo door de inheemse volken en de inheemse vrouwen, zijn bepalend geweest voor de erkenning van de grote vooruitgang op gebied van juridisch mensenrecht. Echter het concretiseren en uitvoeren in de praktijk is een moeilijke strijd.

Om vooruitgang te blijven boeken

Om invloed en voorstellen zichtbaar te maken zoeken we de mogelijkheid waarbij ervaringen gedeeld kunnen worden binnen een politiek kader, waar de inheemse vrouwen door middel van onze organisaties in actie kunnen komen om deel te nemen en invloed uit te oefenen op beslissingen die betrekking hebben op onze volken, waarbij gebruik gemaakt wordt van het recht op vrijheid van vrije informatie vergaring en vergadering.

Deel uitmakend van de inheemse beweging hebben we deelgenomen aan de nationale en internationale bijeenkomsten van de organisaties van oorspronkleijke volken, en hebben we deelgenomen aan de bewerking van een voorstel tbv interculturele en dekoloniserende Laten we simpelweg reflecteren op de boodschap van de Wereldtop van Inheemse Volken over klimaatverandering, gerealiseerd in Alaska: “Moeder aarde bevindt zich niet meer in een periode van klimatologische veranderingen, maar in een klimatologische crisis”.

De inheemse vrouwen van de continentale verbond, in het bijzonder de zuidelijke regio, hebben een bijeenkomst kunnen organiseren met de inheemse vrouwen van Paraguay. Dit was een strijd van jaren, daar eerder de voorwaarden zich er niet toe leenden dit te realiseren. Het vond plaats in Asunción 24 en 25 augustus jl. met het doel om de nodige informatie en concepten aan te bieden voor het maken van strategische plannen door inheemse leiders. Tijdens deze ontmoeting kwamen leiders bijeen uit Ecuador, Colombia, Venezuela, Perú, Brazilië, Argentinië, Chili, Guatemala, Mexico, Honduras en de belangrijkste gasten: de Guarani’s vrouwen uit Paraguay.

Zo zijn wij al 517 jaar op weg. Met de hoop op de bereidheid om naar ons te luisteren zodat we waardig kunnen leven in een samenleving waarin de verschillen en diversiteit overal ter wereld worden gerespecteerd op onze Moeder Aarde (ÑUNKE MAPU).

Hartelijk Dank.